Հունվարի մի ցրտաշունչ օրը նոր էր ժամը մեկել, և արդեն լույսը սկսում էր մարել: 2ամը 14-ին արդեն ամբողջովին մութ կլինի: Նորվեգական ֆիորդներում դուրս եկած տրավլայի տախտակամածից օվկիանոսը խիստ արգելող էր թվում ՝ խայտաբղետ, սև և ոսկորներով թմրող ցուրտ:
Theրասուզակի համար շարված ջրասուզակների համար, սակայն, պայմանները կատարյալ էին: Մակերևույթի տակ հավաքված էր որակների մի պատիճ, որը քաշում էր ծովատառեխի կճեպը, որն այդ առավոտ տեղափոխվել էր Նորվեգական ծովի այս հատված: Diversրասուզակները պատրաստվում էին լողալ օրկաների հետ իրենց բնական միջավայրում, ինչը մի քանի սիրողական փորձառություն են ունեցել: Նրանցից մեկը Ֆելիքս Օդելն էր ՝ շվեդ լուսանկարիչ, ով նկարահանում էր այս էջերի նկարները:
Նորվեգիայից վերադառնալուց հետո տված հարցազրույցում Օդելը խոստովանեց, որ ճանապարհ ընկնելուց առաջ մի քանի մոլորություն ուներ: Նա պատմեց, որ ութ տարեկան աղջիկս իսկապես վախեցած էր: «Գուցե նրանք պատրաստվում են քեզ ուտել», - ասաց նա: Տախտակամածին կանգնած իր չոր կոստյումով, շնչափողով և դիմակով `պատանիների ինչ-որ տեղ ջերմաստիճանը, նա տատանվել էր: Բայց երբ նա ջրի մեջ էր, նրա վախերը գոլորշիացան: Դա իրեն հիանալի էր զգում, լիովին բնական, ասաց Օդելը: Եվ Stոցի հոսքի պատճառով ջուրն իրականում ավելի տաք էր, քան օդը: